Kwaśniak zwróciła uwagę, że prof. Mieczysław Porębski był wieloletnim przyjacielem Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie (MOCAK – Museum of Contemporary Art in Krakow) i od początku wspierał ideę jego powstania.

W muzeum znajduje się biblioteka MOCAK-u, a w jednej z jej sal eksponowana jest Biblioteka Mieczysława Porębskiego. Prof. Porębski przekazał instytucji krakowską część swojego księgozbioru, łącznie ok. czterech tysięcy woluminów. Znaczną część księgozbioru stanowią pamiątki, świadectwa podróży profesora. Nie są to wyłącznie książki, lecz także przywożone z Francji, Hiszpanii, Włoch, Niemiec czy Rosji przewodniki po muzeach i katalogi wystaw, foldery oraz biuletyny galerii i instytucji sztuki – często opatrzone krótkimi notatkami lub komentarzami.

Mieczysław Porębski urodził się 31 marca 1921 r. w Gnieźnie. Od 1938 r. studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie okupacji uczęszczał do Szkoły Rzemiosł Artystycznych w Krakowie, gdzie spotkał artystów stanowiących później trzon tzw. Grupy Krakowskiej, z którą był związany przez blisko pół wieku.

Współpracował z podziemnym teatrem Tadeusza Kantora, uczestniczył w premierze „Balladyny”. W 1944 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną. Przez resztę wojny więziony był w obozach koncentracyjnych Gross-Rosen i Sachsenhausen.

Po wojnie ukończył historię sztuki. W latach 1950-69 był wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; od 1970 – profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim; od 1990 – członkiem Polskiej Akademii Umiejętności; od 1974 – kuratorem w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Zajmował się głównie sztuką XIX i XX wieku oraz teorią sztuki. Twierdził m.in., że bez znajomości przeszłości nie sposób mówić o sztuce współczesnej, stąd wywodził koncepcję „granic współczesności”, które wciąż ulegają przesunięciu, powiększając obszar źródeł. „Historia tworzy się i pisze w ruchu, stożkowy ogon przeszłości, który za sobą ciągnie, wciąż się wydłuża i poszerza. Oderwać się od niego nie sposób…” – pisał Porębski. Stworzył też pojęcie „ikonosfera”, oznaczające wizualne środowisko człowieka, całokształt otaczających go obrazów.

Obok „Ikonosfery” do najważniejszych publikacji Porębskiego należą: „Sztuka naszego czasu” (1956), „Malowane dzieje” (1962), „Granica współczesności” (1965), „Pożegnanie z krytyką” (1966), „Kubizm” (1966), „Interregnum” (1975), „Sztuka a informacja” (1975), „Dzieje sztuki w zarysie”, „Polskość jako sytuacja” (2002).

Dwie ze swoich książek profesor poświęcił przyjaciołom artystom. Pierwsza z nich to „Deska” (1997) – rozmowy z Tadeuszem Kantorem, druga to „Nowosielski” (2003) – publikacja zbierająca wszystkie wcześniej rozproszone, a także niepublikowane teksty Porębskiego o Jerzym Nowosielskim.

W kwietniu ubiegłego roku, kilka dni po swoich 90. urodzinach, prof. Mieczysław Porębski uhonorowany został złotym medalem Gloria Artis.

Pogrzeb prof. Porębskiego odbędzie się w przyszłym tygodniu w Ustroniu – poinformowali PAP pracownicy Instytutu Historii Sztuki UJ.

Źródło: kultura.wp.pl

Opracowanie: B.S.