Siostry Erica i Beth po ponad dwudziestu latach powracają do posiadłości w Storton Manor, należącej do ich babki Meredith Calcott. W dzieciństwie spędzały tam każde wakacje do momentu tajemniczego zniknięcia jedenastoletniego kuzyna Henry’ego. Po śmierci Meredith, na mocy testamentu dorosłe już wnuczki mogą w spadku otrzymać dom, ale tylko pod warunkiem, że w nim zamieszkają. Mury przesiąknięte wspomnieniami o oziębłej emocjonalnie i wszechwładnej babce z jednej strony je odstraszają, a z drugiej przyciągają. Młodsza z sióstr, Erica, postanawia odkryć prawdziwy powód zniknięcia kuzyna podskórnie czując, że i ona może mieć z tym związek. Wydarzenia sprzed lat, mimo że zepchnięte w najdalsze zakamarki podświadomości, wciąż o sobie przypominają zamglonymi obrazami i chwilowymi przebłyskami wspomnień. Kobieta głęboko wierzy, że odkrycie najbardziej szokującej prawdy pomoże odzyskać równowagę psychiczną pogrążonej w depresji Beth. Przy okazji odkrywa sekret rodzinny z początku poprzedniego wieku.

Od pierwszych stron książki wyczuć można czyhającą między słowami mroczną tajemnicę. Autorka dozuje informacje, które powoli układają się w spójny obraz losów rodziny Calcottów. Umiejętnie łączy współczesną Anglię z XIX-wiecznym Dzikim Zachodem. Webb stawia również istotne pytania: Czy lęk przed konsekwencjami za wyrządzone zło może doprowadzić do zagubienia się na emocjonalnym pustkowiu, na którym poczucie winy i wstyd nie pozwalają pokochać samego siebie? Czy gardząc sobą, potrafimy innych już tylko nienawidzić? A może wybaczenie sobie i wzięcie odpowiedzialności za własne czyny, ocali przed niespełnieniem?

Czy tytułowym dziedzictwem rzeczywiście są zimne mury przerośniętego domu z przylegającą do niego okazałą ziemią? Warto zagłębić się w treść powieści i poszukać własnych odpowiedzi.