Uczyć się od Las Vegas
- tytuł oryginalny:
- Learning from Las Vegas
- przekład:
- Anna Porębska
- wydawnictwo:
- Karakter
- ISBN:
- 978-83-62376-22-3
- data premiery:
- 1972
- data wydania:
- 2013/03/11
- numer wydania:
- 1
- liczba stron:
- 232
- kraj autora:
- USA
- język oryginalu:
- angielski
- kategoria:
- sztuka
Jedna z najważniejszych książek o architekturze. Ognista polemika z Le Corbusierem. Przyglądając się Las Vegas, miastu blichtru, parkingów i szyldów, autorzy budują teorię architektury „zwyczajnej i brzydkiej” – a zarazem żywiołowej i pełnej wyobraźni. Dogłębna analiza zabudowy tego miasta stanowi punkt wyjścia do rozważań nad niesłusznie zdaniem autorów zapomnianą symboliką formy architektonicznej. Venturi, Scott Brown i Izenour dokonują żarliwej dekonstrukcji myśli modernistycznej, przywoływanej przede wszystkim w postaci książki W stronę architektury Le Corbusiera. Tropiąc sprzeczności i pułapki późnego modernizmu, autorzy opowiadają się za nową architektoniczną wrażliwością, nieskażoną protekcjonalizmem, otwartą na popularne gusta.
Polska wersja Uczyć się od Las Vegas, oddając wiernie treść drugiego amerykańskiego wydania, różni się od niego formą graficzną. Uznaliśmy, że w trosce o klarowność przekazu warto nawiązać do pierwszego, ekskluzywnego wydania książki i jak najwięcej zdjęć wydrukować w kolorze. Zmieniliśmy też nieco kolejność ilustracji i przerysowaliśmy niektóre diagramy. W ciągu czterdziestu lat, jakie upłynęły od wydania Uczyć się od Las Vegas, poglądy autorów rozwijały się i ewoluowały, czemu dawali wyraz w rozlicznych publikacjach. Ze względu na brak polskich wersji większości tekstów zawartych w bibliografii, która została dołączona do drugiego wydania, nie zdecydowaliśmy się na jej przedruk. Jest ona dostępna na stronie www.venturiscottbrown.org, gdzie można także znaleźć listę projektów Denise Scott Brown i Roberta Venturiego.
Niewiele jest książek o architekturze, które nie roszcząc sobie praw do wkraczania na pole dziedzin pokrewnych, spotkałyby się z podobnym odzewem i w podobnym stopniu je uzupełniały. Trudno czytać dziś Baudrillarda, Eco, de Saussure’a i Virillio, Derridę, Deleuze’a, McLuhana i Foucaulta, mówić o nie-miejscach (Augé), społeczeństwie spektaklu (Debord), makdonaldyzacji przestrzeni (Ritzer), wolności i kontroli (Bauman) czy nowym flaneryzmie i przemyśle czasu wolnego bez choćby jednego cytatu z Uczyć się od Las Vegas. Tym bardziej że spomiędzy stron wyłania się portret frenetycznego pierwowzoru jednej z najbardziej fascynujących metafor współczesności – tematycznego parku rozrywki.
