Wiemy, kim byli obydwoje. Ona – jedną z największych artystek XX wieku. On – krytykiem sztuki i wieloletnim dyrektorem Muzeum Sztuki w Łodzi. Listy ukazują okres, gdy dopiero stykają się ze sztuką współczesną. Tuż po wojnie w latach czterdziestych trafiają do Paryża, gdzie klepiąc biedę, żywią się w stołówkach finansowanych przez polską ambasadę. Wtedy zaczyna się ich wieloletni związek i jeszcze dłuższa – bo trwająca pomimo formalnego rozwodu – korespondencja, którą przerwie dopiero śmierć Szapocznikow w 1973 roku.