Czy książka przeżyje starcie z mediami elektronicznymi? Jakie jest jej miejsce we współczesnej kulturze? Ma już wyłącznie wspaniałą przeszłość czy może czeka ją jeszcze wiele dni chwały? Wreszcie – czy ekran komputera sprawi, że nowość wyprze znane? Autorzy tekstów inspirowanych konferencją, która odbyła się w lipcu 1994 roku w Centrum Badań Semiotycznych i Kognitywistycznych Uniwersytetu w San Marino, którego kierownikiem był wówczas Umberto Eco dowodzą, że najważniejsza nie jest książka, lecz to, co przenosić może tekst, czyli treść. Medium jest jedynie dodatkiem.

Mój telewidzu, zatrzymaj się na chwile, oto lekarstwo*. Piękno zaklęte w siedemnastu sylabach – czego chcieć więcej**?

Poezja przestała być kultowa. Ale najpierw przestała być utożsamiana z wysoką kulturą i wysokim rejestrem językowym. Przyszła awangarda, po znieważonym trupie z radością przejechali się skamandryci i futuryści. Dzieła zniszczenia dopełnili Bursa z Wojaczkiem. Poezja przestała być sumieniem narodu i orężem politycznym. Ale przez czas jakiś była wciąż otoczona nimbem kultowości. Jeszcze kilka dekad temu, gdy Stachura z nieodłącznym chlebakiem szedł na tory, dziewczyny miękły w kolanach na widok byle chłopaka w czarnym rozciągniętym golfie, który ściskał w dłoni poplamiony notes z wierszami. Na początku lat 90. (gdy nowe pokolenie debiutowało w „Brulionie”) wydawało się, że uśpiona bestia przebudziła się i jeszcze wierzga. Ale bestia szybko zdechła i dzisiaj mało kto się nią interesuje.