"Kiedy latem 2012 roku zaczynałem pisać książkę o wszechmocy wisielca w wyobraźni i praktyce Zachodu, nie przypuszczałem nawet, w jaką wstępuję otchłań" – zwierza się Zbigniew Mikołejko we wstępie do drugiego tomu swojej opasłej monografii figury wisielca.

Nie ma już autorytetów. Nie są potrzebni ludzie mądrzy, z bogatym życiowym doświadczeniem, którzy mogą swoją wiedzę przekazać innym. Ich miejsce zajęły w świadomości ogółu popgwiazdki, które wypływają na chwilę dzięki mało znaczącemu incydentowi, i zaraz zostają zastąpione przez następne, które już czekają w kolejce na swoje pięć minut.