Kiedy Izabella Cywińska pisała „Dziewczynę z Kamienia”, na scenie Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu trwały próby do „Wiśniowego sadu” w jej reżyserii. Spektakl ten miał charakter szczególny: umożliwił Cywińskiej powrót po latach do jej własnego teatru – przez nią reaktywowanego i przez 16 lat zarządzanego. Być może właśnie dlatego autobiografia ikony polskiego teatru w pewnej mierze przesiąknięta jest charakterystycznym dla Czechowa nastrojem.

Pałac Kultury – przez jednych znienawidzony, przez innych kochany (albo przynajmniej tolerowany). Po wielokroć unicestwiany nie tylko w wyobraźni mieszkańców, ale i w wielu polskich filmach i powieściach (by wspomnieć choćby zakończenie „Rozmów kontrolowanych”, gdzie budynek wali się jak domek z kart na skutek pociągnięcia za toaletową spłuczkę).

Podczas jednej z rozmów z Dorotą Wodecką, Stasiuk stwierdził, że literatura „żywi się życiem, a jednocześnie je napędza”. Książka ta stanowi kolejny dowód, że czasem warto przyjrzeć się z bliska, w jaki sposób ten proces się odbywa.

Jest tylko jeden kraj na świecie, w którym można byłoby dokonać odkrycia karburatora – maszyny, która jako produkt uboczny wytwarza boga. Jest też tylko jeden kraj, w którym można taki wynalazek opisać. Ten kraj to Czechy.

„Szaleństwo jest prawdą absolutną” – wydawać się może, że to zdanie najlepiej pointuje najnowszą książkę Filipa Zawady, osadzoną w dużej mierze w przestrzeni szpitala psychiatrycznego. „Pod słońce było” to jednak opowieść nie tylko o szaleństwie, ale przede wszystkim o konieczności poszukiwania własnego miejsca we współczesnym świecie. Świecie, w którym – przynajmniej w obiegowej opinii – lepiej być kiepskim kierowcą Formuły 1, niż próbować żyć po swojemu.