Jacek Dehnel już swoimi pierwszymi utworami udowodnił, że jest artystą, któremu należy się bacznie przyglądać. Jego debiutancki tomik poezji „Żywoty równoległe” przyciągnął uwagę Czesława Miłosza i został uhonorowany nagrodą imienia Kościelskich, jednak swoją pozycję na polskim rynku wydawniczym Dehnel umocnił dzięki powieściom. Wydana 2006 roku „Lala”, najbardziej osobista książka autora, przyniosła młodemu twórcy Paszport „Polityki” i nominację do Nagrody Angelusa. W „Matce Makrynie” znajdziemy wszystkie charakterystyczne dla twórczości błyskotliwego prozaika cechy – wrażliwość, ogromną wiedzę, a także rzadką umiejętność zabawy literackimi stylami i językiem. Najnowsza powieść Dehnela wciąga i hipnotyzuje.

Krajobraz Kaukazu przyciąga niepowtarzalną urodą, a jednocześnie odstrasza niebezpieczeństwem. Sytuacja polityczna w Gruzji zmienia się niemal z dnia na dzień, nie wpływając jednak na mentalność Gruzinów, którzy słyną z gościnności i pogody ducha, choć nie posiadają żadnego majątku. O tym pasjonującym, pełnym kontrastów kraju niezwykle ciekawie opowiada Tony Anderson w swej najnowszej książce „Chleb i proch. Wędrówka przez góry Gruzji”.

Wszyscy wiemy kto wynalazł żarówkę, bezbłędnie wymienimy nazwiska pionierów kinematografii, ale czy kiedykolwiek zadaliśmy sobie pytanie, kim był człowiek, który po raz pierwszy użył papieru toaletowego? A podobno nic co ludzkie nie jest nam obce... Iwona Wierzba przełamuje wstyd związany z tematem wypróżniania się i swą najnowszą książkę dla dzieci poświęca historii nocnika.

Baśnie czytane w dzieciństwie wywarły ogromny wpływ na każdego z nas, tkwią głęboko w naszej podświadomości i towarzyszą przez całe dorosłe życie. Możliwe, że kiedy napotkamy chatkę w środku lasu, przemknie nam przez głowę myśl, że przypomina ona tę, w której schronienia szukali Jaś i Małgosia. Podobne skojarzenia wywołują lusterka, pantofelki czy czarne koty. Doskonale znamy treść każdej baśni i jej przesłanie, ale czy jesteśmy w stanie dopasować ten alegoryczny sens do otaczającej nas rzeczywistości?

W roku, w którym zmarł Romulus Gaita, jego jedyny syn kończył pięćdziesiąt lat. Patrząc na bezradnego starca przykutego do szpitalnego łóżka, Raimond starał się przywołać z pamięci obraz silnego i niezłomnego mężczyzny, którym był niegdyś jego ojciec. Za namową przyjaciół stworzył wzruszającą opowieść o Romulusie, rumuńskim emigrancie, któremu w młodości przepowiedziano, że „przepłynie wielką wodę, a u jej kresu straci żonę i przytłoczy go wielkie cierpienie”.