„Ferrara leży między Wenecją i Florencją. Tylko nieliczni z podróżnych, którzy przemierzają tę drogę, zatrzymują się tu na dzień lub dwa”, pisał Paweł Muratow w „Obrazach Włoch”. Podobnie jest z pisarstwem związanego z Ferrarą Giorgio Bassaniego – on też leży między większymi i bardziej znanymi postaciami, i też pewnie nieliczni przemierzający dwudziestowieczną literaturę włoską przystaną przy nim na tydzień lub dwa.

Literaturę piękną powinno się czytać albo w języku ojczystym, albo w języku oryginału. Czytając we własnym języku rozumiemy najwięcej, nawet jeśli oddalamy się od oryginału. Czytając w języku, w którym książka została napisana, jesteśmy najbliżej zamysłu autora, nawet jeśli czasem coś nam umyka. Żeby jednak trzymać się tego ideału trzeba...

W genialnej powieści „Ciotka Julia i skryba” Mario Vargas Llosa tworzy jedną z najbardziej zapadających w pamięć postaci w dziejach literatury światowej. Niejaki Pedro Camacho jest ekscentrycznym (a może po prostu obłąkanym) twórcą niezliczonych tasiemcowych powieści radiowych. W każdym utworze Camacho powracają te same monomanie – zawsze jest...

Kilka tygodni temu minęła rocznica urodzin Kurta Cobaina. Gdyby żył, miałby pięćdziesiąt lat. Umiarkowanie licealny wiek. Jeszcze trochę i będzie z nim jak z Marylin Monroe i Elvisem Presleyem. Gdyby żył, to by nie żył. Czuję potrzebę, aby się jakoś z tego Cobaina wytłumaczyć. Ostatecznie jest jedynym twórcą kultury, którego wziąłem...

Anglicy mają przysłowie głoszące, że nie należy oceniać książki po okładce. Ma się to oczywiście metaforycznie odnosić do ludzi, ale każda dobra metafora może być z pożytkiem rozumiana dosłownie – a przyjmując takie rozumienie należy stwierdzić, że raczej nie stosujemy się do angielskiego zalecenia. Owszem: sądzimy książki po okładce.