Tym, co mnie najbardziej przestraszyło w sugestywnie zatytułowanej książce Wojciecha Orlińskiego, nie są wizje powszechnej inwigilacji, w których wszyscy kiedyś odpowiemy za wyszukiwane w Google’u porno, ale prosta matematyka.

Zamiast zwyczajowego blurbu, na czwartej stronie okładki „England’s Dreaming” znajduje się wyliczanka ludzi, rzeczy i zjawisk zebranych pod hasłami – „Kocham” i „Nienawidzę”. Rude Boys z Jamajki / Kafejki, które potajemnie serwują whisky / Lenny Bruce – to, między innymi, po stronie miłości. A po drugiej: Telewizja (ale nie zespół) / GWIAZDY POP, które są grube i bezużyteczne / Niegrzeczne książki, które nie są aż tak niegrzeczne, jak się wydają. Jeśli punk miał kiedykolwiek manifest, to właśnie taki – przypadkowy, skrajnie emocjonalny i radykalny.

„Jest człowiekiem przerażająco spostrzegawczym”, pisze o Donie DeLillo koleżanka po fachu, Joyce Carol Oates. „Jest podpięty do współczesnej Ameryki, zestrojony z dziwacznymi wibracjami kultury popularnej i z szumem codziennych, zwyczajnych rozmów prowadzonych w autobusie i metrze”, dodaje dziennikarz brytyjskiego Guardiana. Obie opinie dzieli niemal 40 lat. Wydaje się, że Świat zapowiedziany przez autora „Podziemi” dopiero się spełnia.