„Literatura jest dla mnie szansą do komentowania świata. Ponieważ jestem ogołocony z wszelkich talentów, to pozostało mi tylko pisanie. Kiedyś byłem twórcą strasznie egotycznym, który ciągle opowiadał o tym, co mu się przydarzyło. Teraz moje pisarstwo jest próbą wyjścia do drugiego człowieka”.

„Ziemowit Szczerek bada obrzeża – obrzeża państw, obrzeża cywilizacji. Fascynuje go miejsce pograniczne. Bada, gdzie kończy się Zachód i zaczyna Wschód. Jest świetnym obserwatorem”. Justyna Sobolewska z Tygodnika „Polityka” przybliża postać bohatera naszego cyklu „Młoda Polska Proza”. 

„Jeżeli tworzymy literaturę, która ma ambicje, by opisywać rzeczywistość, ale nie chce być przy tym odtwórcza, to musimy ją dofabularyzować. Pisanie jest sprawianiem, że nudna i trywialna rzeczywistość, staje się fascynująca. Piszę trochę tak, jak czytam. Bardzo bym nie chciał wiedzieć, co stanie się za dwie strony. Muszę sam siebie cały czas zaskakiwać” – mówi […]

„Można pisać o architekturze w sposób ciekawy dla zwykłego odbiorcy. Architektura kojarzyła się do tej pory z czymś trudnym, niezrozumiałym, inżynieryjnym, technicznym, tymczasem ja, podobnie jak wcześniej Filip Springer, staram się pokazać ludzi, którzy za tym stoją, ich pomysły, cały świat, który wokół tego był zbudowany” – mówi Beata Chomątowska. 

Profesor Teresa Walas, członkini zarządu Fundacji Wisławy Szymborskiej opowiada o „Czarnej piosence” Wisławy Szymborskiej, „późnym debiucie” Poetki.