Powieść Pawła Potoroczyna to istotnie niezwykle „ludzka rzecz”. Już sam narrator zanurzony w świecie, który z niezwykłą swadą i lekkością nam przedstawia, okazuje się właśnie… taki ludzki. Pozornie stojący poza opisywaną rzeczywistością, jednak w niej zakorzeniony. To ktoś z ludu, mieszkaniec Piórkowa, człowiek wierzący w ten sam system wartości, który charakteryzujący całą ukazaną społeczność.

  „Książkę pisałem dłużej niż moje oba małżeństwa razem wzięte” – mówi Paweł Potoroczyn, dyrektor Instytutu Adama Mickiewicza. Autor „Ludzkiej rzeczy” wyjaśnia, dlaczego tak późno debiutował, opowiada o bukolicznym, wiejskim dzieciństwie, wsi jako wielkiej metaforze, sensualności ludzkiego doświadczenia, o nurcie chłopskim, do którego jego powieść nie przynależy, a także o wpływie...