Buscher rozpoczyna swoją podróż od Dakoty, przekracza granicę kanadyjsko-amerykańską i podróżuje aż do Meksyku. Kończy swoją podróż tuż za granicą, w Matamaros, siedząc na murku i obawiając się ulicznej strzelaniny. Jego podróż wynika z pragnienia poznania – nie wierzy bowiem w legendy amerykańskie, chce zobaczyć kraj, który wydaje mu się z jednej strony całkowicie już znany, z drugiej zaś całkowicie obcy:

Znałem nazwę każdej miejscowości, każdego stawu, każdego wzgórza, znane mi były najmniejsze osiedla, nawet te już nieistniejące, miasta-widma Dakoty. Teraz byłem tu naprawdę, patrzyłem na to wszystko i cała moja wiedza okazała się niewarta funta kłaków. Gdzie się podziały te wszystkie obrazy i informacje? Rozpadły się w pył jak wykopaliska ze starożytnych grobów.

„Hartland” nie jest jednak optymistyczną, przyjemną książką o przygodach piechura przemierzającego Stany Zjednoczone. Autor podąża przez Wielkie Równiny, a więc przez tereny stosunkowo biedne, konserwatywne, z daleka od wielkich miast. Szybko opuszcza Oklahoma City, mało czasu spędza w Dallas. Bardziej interesują go miejsca prowincjonalne jak tytułowy Hartland, Bismarck, El Dorado, Wichita, Purcell, Waco, Kingsville – małe miasteczka, składające się z kilku domów, motelu i stacji benzynowej. To swego rodzaju „smutek Ameryki”, bo większość miejsc i osób, z którymi styka się autor, należy do drugiej, gorszej kategorii. Podwożą go różni wykolejeńcy, bezrobotni, drobny, amerykański ludek, który jednak potrafi wyciągnąć pomocną dłoń do obszarpanego, brudnego, budzącego podejrzenia człowieka.

W jego opowieści nie znajdziemy miejsc, w których rodzi się sukces. Królują tu raczej bieda, rozpad, nuda prowincji. Znajdziemy też Amerykę z innego mitu – Buscher szuka bowiem śladów pierwszych osadników, Indian, których przepędzono, by pionierzy mogli zdobyć ziemię, bizonów, których stada przetrzebiono. Podróżuje na południe, ale i w głąb historii amerykańskiej – przez wspomnienie wielkiego kryzysu, wojen z Indianami, masakr plemion w II połowie XIX wieku, wojny secesyjnej, cofa się aż ku poszukiwaniu złota w El Dorado w XVI wieku. Nie jest to więc mityczna pusta kraina, gdzie można zacząć budować od zera. Zawsze zajmuje się tu czyjeś miejsce – swoje trzeba zdobyć przemocą.

“Dobroć ludzka, ofiarność i bezinteresowna pomoc sąsiadują tu z szaleństwem, napadami agresji. Podążający pieszo raz tylko słyszy (z okna przejeżdżającego samochodu, na przedmieściach Oklachoma City): „Get yourself a fucking car”. Po drodze traci swój plecak, ale pomimo tego udaje mi się przetrwać, kontynuować podróż − ktoś go podwozi, ktoś załatwia ubranie, motel, posiłek”.

Buscher, członek narodu podatnego na mitologię i przez mity pokonanego, potrafi docenić umiejętność budowania legendy. Podkreśla on, że ta znana nam dzisiaj Ameryka narodziła się dopiero po II wojnie światowej:

“Dopiero zwycięstwo zdjęło z niej cień wielkiej depresji w miastach, wielkiej suszy na prerii, zwątpienia drobnych farmerów i wędrówek biednych „Okies” do Kalifornii. Dopiero po wojnie Ameryka nabrała aury wiecznej młodości, postawy i języka urodzonych zwycięzców”.

Buscher zajmuje się też sprawdzaniem tego mitu, poszukuje dowodów na jego trwanie, ale też widzi legendarne opustoszałe, porzucone miasta – świadków błyskawicznych przemian gospodarczych. Warto przejść Amerykę razem z niemieckim dziennikarzem, bo pokazuje on jej inne oblicze: trochę tajemnicze, oszukańcze, niebezpieczne, bezkreśnie puste i jednocześnie pełne sensu.