Krótkie opowiadania, z jakich składają się „Sąsiady” tworzą spójny świat i logiczny ciąg zdarzeń, prezentując jednocześnie cały wachlarz wielobarwnych i wielowymiarowych postaci, które – choć niezwykle przejaskrawione – są jednak nieskończenie prawdziwe. W książce opisano szereg charakterów o specyficznej etyce i jeszcze bardziej niecodziennej moralności; takiej, jaką pojąć można tylko poprzez porzucenie „króliczych” kategorii myślenia cechujących zwykłego frajera i przyłożenie nowych, takich patologicznie „sąsiedzkich” a tu przecież – normalnych. Bo „Sąsiad” Markowskiego to stan umysłu, bardziej niż mieszkaniec tej samej kamienicy o wspólnych łazienkach i piecach opalanych kradzionym z piwnicy drugiego węglem. To osoba wprzęgnięta w życie rządzącej się własnymi regułami hermetycznej społeczności, która choć przeżarta toksycznymi relacjami, małżeńskimi zdradami, zazdrością o tranzystorowe radio i nieuzasadnionymi pretensjami o mydło z masarni, chroni jednak swych członków zarówno przed przybyszami z zewnątrz, jak i przed sobą nawzajem.

Oniryczny klimat sennego koszmaru, ostentacyjnie zacierane granice pomiędzy normalnością i szaleństwem, życiem i śmiercią, dobrem i złem, rzeczywistością i złudzeniem oraz formalna zabawa językiem, który niby maksymalnie uproszczony, a jednak prowadzi z wyobraźnią czytelnika niezwykle wyrafinowaną grę, czynią z „Sąsiadów” lekturę nie dla każdego.

One czynią z „Sąsiadów” lekturę dla osób, które nie boją puścić się poręczy, porzucić własnych przyzwyczajeń i przywiązania do znanych i powszechnie stosowanych reguł, ale które za to pozwolą autorowi prowadzić się za rękę w nieznane. Nawet gdy to nieznane okaże się mroczną, ciemną doliną najprostszych ludzkich odruchów, instynktów i żądz. Bo czasem jednak warto się zagubić, by móc się znów odnaleźć.