Myron Bolitar to bohater dobrze znany miłośnikom powieści Cobena. Jako detektyw-amator, ma na swoim koncie wiele kryminalnych przygód – najczęściej z intrygą sportową w tle. Tym razem jednak to jego krnąbrny bratanek, Mickey, znajdzie się w tarapatach…

Mickey jest nowy w szkole. Dla nastolatka to niełatwa sytuacja. Zwłaszcza dla nastolatka, który niedawno stracił ojca i którego matka boryka się z uzależnieniem od narkotyków. Dodatkowo Mickey ma prawdziwy talent do pojawiania się tam, gdzie można oberwać po głowie. Zakrada się do opuszczonego domu, w którym mieszka upiorna staruszka, zwana Nietoperzycą. Zaprzyjaźnia się z dziewczyną, która po krótkim czasie znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Co więcej, za towarzyszy obiera sobie najmniej popularne osoby w szkole, a już niebawem zacznie prześladować go tajemniczy znak motyla z wizerunkiem oczu na skrzydłach… W jaki sposób wszystkie te elementy łączą się ze sobą? I co wspólnego mają z… klubem ze striptizem i Holocaustem?

W „Schronieniu” znaleźć można wszystko to, do czego Coben zdążył już przyzwyczaić swoich czytelników. Są tu więc fałszywe tropy, zaskakujące zwroty akcji i pozornie niepasujące do siebie elementy układanki. Im więcej poznajemy szczegółów, tym bardziej czujemy się zdezorientowani. Bohaterowie, zagubieni prawie tak bardzo, jak czytelnik, nie są w stanie stworzyć ze zdobywanych z trudem informacji spójnego wyjaśnienia zagadki. Pomoc musi przyjść z zewnątrz (niemal jak deus ex machina) w postaci tajemniczego wybawcy, który krok po kroku zespala wszystkie elementy.

Tym razem powieść Cobena wydaje się nieco bardziej naiwna niż poprzednie dzieła pisarza. Z jednej strony ma to związek z głównym bohaterem-narratorem. Świat widziany oczami nastoletniego chłopaka siłą rzeczy skonstruowany jest inaczej niż rzeczywistość postrzegana przez dojrzałego, doświadczonego mężczyznę. Staje się on bardziej emocjonalny, a jednocześnie uproszczony i jednowymiarowy. Mickey ma bowiem tendencję do pomijania odcieni szarości, jego rzeczywistość jest czarna albo biała. Z drugiej strony naiwność „Schronienia” tkwi w fabule i nagromadzeniu niewiarygodnych wprost zbiegów okoliczności. Sięgnięcie przez pisarza do czasów II wojny światowej osadza wprawdzie wydarzenia w historii, jednak nie wpływa na ich uprawdopodobnienie…

„Schronienie” spełnia podstawową funkcję dobrej powieści kryminalnej – oferuje czytelnikowi rozrywkę z dreszczykiem emocji i tajemnicą w tle. Nie jest jednak najlepszym dziełem, jakie popełnił Harlan Coben, i zdecydowanie nie należy od niego rozpoczynać przygody z tym pisarzem.