Charakterystyczną cechą nowej książki Bonowicza jest dystans. Osoba, która wypowiada się w tych wierszach jest przede wszystkim obserwatorem – zarówno innych, jak i siebie samego. Wyobraźnię poetycką autora zapełniają figury związane z wodą i światem przyrody. Podstawowe metafory budujące przedstawioną rzeczywistość koncentrują się wokół jezior i łąk, ale równie często związane są z ingerencją człowieka – pełno w nich łódek i statków, a także zamkniętych przestrzeni: mieszkań czy akwariów. Czasem, jak w wierszu zatytułowanym „Piątek”, wydaje się nawet, że gruba szyba oddziela bohatera wiersza od reszty świata – niczym rybka w akwarium snuje się on po mieszkaniu i jest idealnie oddzielony, wyłączony z biegu. Wiersze Bonowicza to momenty kontemplacji, które mimowolnie udzielają się czytelnikowi. Jest również w tej poezji miejsce na intertekstualność – echa przeszłości, historii i literatury. Jak w wierszu „Pierwsza lekcja”, gdzie pojawia się temat obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, czy w „Kobieta płacze jak smok (ponieważ jestem poetą)”, w którym przywołany jest wybitny historyk literatury Jan Błoński.

Osobnym tematem pozostają małe formy Bonowicza, które w ascetycznym kształcie przedstawiają myśli celne i ostre niczym szpilki. Jest w nich wyraźna ironia, która nie jest jednak zabarwiona agresją, ujawniając raczej coś w rodzaju smutnego uśmiechu. Jak w utworze „Podobno”:

Wiersze których nie przeczytali

politycy prawnicy lekarze i księża

nie działają.

Tak samo w wierszu zatytułowanym „Napis przy torze”:

Pół świata nas

nienawidzi.

Drugie pół to my.

Widoczny jest tutaj namysł nad słowem i jego znaczeniami, który pozwala wyrazić sens za pośrednictwem minimalistycznej formy.

W wierszu zatytułowanym „Oczywiście”, poeta pisze tak:

Taka poezja umarła. Ty

już umarłeś. Trzymasz się

urwanej liny. Tak pisać

może tylko ten kto nie zauważył

co się stało.

Rzeczywiście twórczość Bonowicza wydaje się zaskakująco uniwersalna, pozostaje w łączności z dawnymi mistrzami i omija z daleka główne nurty. Trudno czynić z tego zarzut, ponieważ poeta udowadnia, że taka poezja jest nadal możliwa. Przekonanie o tym autor ujawnia w puencie:

Poezja to ogród.

Jeden go uprawia

inny

jest w ogrodzie.

Wojciech Bonowicz w tym ogrodzie nieustannie pozostaje. Wciąż z niego nie powrócił i posyła nam tylko „Echa”.