Do najstarszych z przekazanych obiektów należą manuskrypty “Zwierzoczłekoupiora” (1969), “Nic albo nic” (1971) i “Kroniki wypadków miłosnych” (1974). Wśród tekstów znalazły się także te autografy tych dzieł, których oficjalną publikację zablokowała cenzura: “Małej Apokalipsy” (1979), “Wschodów i zachodów księżyca” (1982) i “Rzeki podziemnej” (wyd. nakładem NOW-ej w 1984 r., a rok później przez londyński Aneks jako Rzeka podziemna, podziemne ptaki). Badaczy twórczości Konwickiego zainteresują także rękopisy powieści “Bohiń” (1987) oraz “Czytadło” (1992), a także prozy sylwicznej, w dużej mierze autobiograficznej i autotematycznej, znanej z książek: “Nowy Świat i okolice” (1986), “Zorze wieczorne” (1992) czy “Pamflet na siebie” (1995).

Oprócz rękopisów pisarz przekazał także tekturowe teczki, w których rękopisy przechowywał. Na teczkach tych notował pomysły kompozycyjne, zapisywał kolejność rozdziałów, szkicował schemat narracji. Dzięki tym zapiskom dowiadujemy się, że pierwotny tytuł “Zwierzoczłekoupiora” brzmiał “Śmierć krasnoludka”, “Zorzy wieczornych” – “Jak napisać bestselera, nie umiejąc pisać”, a “Pamfletu na siebie – najpierw “Ostatnie tchnienie”, potem zaś “Książka dla siebie”.

źródło: bn.org.pl