Artur Cieślar, po odejściu Małgorzaty Braunek, z którą przyjaźnił się przez wiele lat, zaczął pisać do niej listy.
Ich codziennym rytuałem była poranna rozmowa telefoniczna.
Gdy jej zabrakło, listy zastąpiły mu te codzienne dyskusje.
W listach tych wspomina ostatni rok jej życia, rozmowy z nią i – odejście. To nie tylko świadectwo żałoby. To świadectwo ludzkich uczuć – trwalszych niż śmierć.
To rozmowa, w której druga osoba milczy i wykazuje się – tak, jak to bywa w relacji przyjaciół – umiejętnością słuchania.
A piszącemu – pozwala uporać się z brakiem odpowiedzi.

Patronat nad książką objęła xiegarnia.pl.