W nagrodzonych „Szańcach kultur” – jak pisał w swej recenzji Wojciech Stanisławski” na łamach „Nowych Książek” – Cywiński „zmierzył się z obszarem badań, którego zgłębianie zapewniłoby zajęcie pokaźnemu instytutowi naukowemu, i to na bardzo długo. Księga traktuje o zmieniających się relacjach między imperium rosyjskim w jego dojrzałej, potem schyłkowej fazie a tuzinem narodów ościennych. Relacjach w oczywisty sposób nierównoważnych. Mamy do czynienia z jednej strony ze stosowaniem rozmaitych strategii rusyfikacji, z drugiej zaś budowanymi na gruncie własnych kultur odpowiedziami: od przystosowania poprzez asymilację po sprzeciw, opór i zryw”.

Bohdan Cywiński studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz filozofię chrześcijańską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Doktorat obronił z filozofii, a w 1995 habilitował się z historii. Wykładał na uniwersytetach w Polsce, Szwajcarii, na Ukrainie, Białorusi, Litwie i Łotwie. Szczególnie interesuje się problematyką tożsamości duchowej narodów Europy Środkowej i Wschodniej. Jest autorem takich książek, jak „Rodowody niepokornych” (1971), „Zatruta humanistyka” (1978), „…Potęgą jest i basta” (1981), „Ogniem próbowane, t. I , II” (1982, 1990), „Doświadczenia polskie” (1984), „Mój kawałek Europy” ( 1994), „Idzie o dobro wspólne…” (2005), „Baśń niepodległa, czyli w stronę politologii kultury” (2006).

Nagroda „Nowych Książek” została ustanowiona w pięćdziesiątą rocznicę istnienia pisma. Jej celem jest wyróżnianie książek polskich autorów – dzieł wzbogacających naszą kulturę o nowe i trwałe wartości, a w warunkach wolnorynkowych wymagających szczególnego docenienia. Jury, złożone z redaktorów pisma, podejmuje decyzję, biorąc pod uwagę pierwsze wydania książek opublikowanych w roku kalendarzowym, którego dotyczy Nagroda oraz w grudniu roku poprzedniego. Pierwszym laureatem Nagrody w 2000 r. został Tadeusz Różewicz. W kolejnych latach wyróżniono m.in. Radosława Romaniuka, Krystynę Czerni, Janusza Deglera, Jerzego Jedlickiego, Ryszarda Kapuścińskiego, Urszulę Kozioł, Kazimierza Orłosia, Barbarę Skargę.

źródło: Instytut Książki, culture.pl