28 lutego mija 25.rocznica śmierci Kornela Filipowicza – wybitnego prozaika, nowelisty, poety i scenarzysty. Filipowicz był ważną postacią życia literackiego i kulturalnego Krakowa. Uchodził za mistrza krótkiej formy prozatorskiej. Był autorem dwóch tomów poetyckich oraz kilkudziesięciu powieści i zbiorów opowiadań. Kilka z jego utworów zostało zekranizowanych.

fot. archiwum Fundacji Wisławy Szymborskiej

Filipowicz okres swego dzieciństwa i młodości spędził w Cieszynie. Przed II wojną światową studiował biologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i współredagował miesięcznik „Nasz Wyraz”. Wówczas też zadebiutował jako prozaik w “Zaraniu Śląskim” oraz jako poeta w “Gazecie Artystów”. Obracał się w kręgach ówczesnej artystycznej awangardy – znał się z członkami Grupy Krakowskiej i kręgiem teatru Cricot. Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, po ucieczce z niewoli zaangażował się w działalność konspiracyjną. Po aresztowaniu był więźniem obozów koncentracyjnych Groß-Rosen i Sachsenhausen. Po wojnie zamieszkał w Krakowie. Jego pierwszą żoną była wybitna artystka Maria Jarema, drugą żoną pisarza była Maria Próchnicka, historyk sztuki. W latach 50. i 60. wraz z braćmi Stanisławem i Tadeuszem Różewiczami tworzył nieformalną grupę twórczą „Miczura-Film” dla której pisał wraz z T. Różewiczem scenariusze filmowe. Od 1969 roku do śmierci związany był z Wisławą Szymborską (nie łączył ich jednak nigdy związek małżeński ani wspólne mieszkanie).

Kornel Filipowicz był laureatem m.in. nagród Ministra Kultury i Sztuki, został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1989 został pierwszym prezesem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.