Twórczość kanadyjskiej pisarki została odkryta w Polsce zaledwie kilka lat temu. Wydanie „Uciekinierki” w 2009 roku uruchomiło jednak silne zainteresowanie opowiadaniami Munro i pociągnęło za sobą tłumaczenia kolejnych zbiorów: „Zbyt wiele szczęścia”, „Widoku z Castle Rock”, „Kocha, lubi, szanuje…”, „Tańca szczęśliwych cieni”. Jedyną quasi-powieścią w jej dorobku jest „Za kogo ty się uważasz?” (właściwie to cztery opowiadania).

Munro imponuje wyczuleniem na szczegół. Choć pisze o życiu zwyczajnym, to jej zdolność obserwacji uświadamia nam jak wiele rzeczy – pozornie oczywistych – zdarza nam się przeoczyć. Operuje oszczędnym, wręcz szorstkim językiem. Nie znajdziemy tu stylistycznych fajerwerków ani patosu, nawet w sytuacjach ekstremalnych. Otrzymujemy w zamian teksty pełne emocji i tak dla Kanadyjki charakterystycznych niedopowiedzeń.

W 2009 przyznano jej prestiżową Międzynarodową Nagrodę Bookera za całokształt twórczości literackiej.

k.c.