Piotr Janicki – ur. 1974 r., autor trzech książek poetyckich. Laureat Nagrody Literackiej Gdynia 2015 w kategorii poezja za tom „Wyrazy uznania”. Nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius 2017 w kategorii książka roku za tom „13 sztuk”. W latach 2005-2009 współtworzył zin poetycki „Cyc Gada”. Mieszka w Supraślu.

O KSIĄŻCE:

„To jest poezja przeciwko dążeniu do puenty, konwencji, strukturze.”

Alina Świeściak, jurorka Nagrody im. Wisławy Szymborskiej.

ANKIETA POETYCKA:

Jak wyjść poza skonwencjonalizowane formy wypowiedzi poetyckiej, np. jak inaczej pisać o miłości, śmierci itp.?

Kochać co innego i inaczej. Światłem łyżki, lubieżnymi akwariami. Gofrownicę, suszę, północ. Śmierć bombardować grochem z rurki, żeby jej pięść ulęgająca się w kupie śmiechu zapachniała obłokiem.

Do jakiego stopnia przepracowuje Pani w poezji własną biografię?

Do spinu.

Najważniejsi dla Pana i najbardziej znienawidzeni twórcy?

Nie żywię nienawiści. Wyobrażam sobie model społeczny, w którym aforyzmy Lecha Wałęsy mają taką samą rangę, jak aforyzmy Heraklita w innym.

Kto według Pani ustala dzisiaj hierarchię w literaturze?

Nie wierzę w hierarchię. Nie organizuje ona sił literatury.

Czy pisze Pan z myślą o czytelniku? Projektuje jakiegoś odbiorcę swoich tekstów?

Mój czytelnik jest soczysty jak seler naciowy i gdy zjem czytelnika, to jestem bardziej głodny, niż przed.

Czy według Pani poezja powinna być zaangażowana społecznie?

Tak.