Philip Roth, gigant współczesnej powieści amerykańskiej, w swej najnowszej książce wraca do Newark, ziemi swego dzieciństwa.

W naszych czasach tylko dwa wydarzenia są w stanie sprawić, że literatura zagości na pierwszych stronach dzienników lub w głównych wydaniach telewizyjnych wiadomości: śmierć jednego z uhonorowanych nagrodą Nobla pisarzy i doroczne ogłoszenie werdyktu szwedzkiej Akademii. Choć nagroda Nobla nie gwarantuje nieśmiertelności, to wydaje się jednym z pewniejszych znanych ludzkości sposobów osiągnięcia żywota wiecznego.

W czasach antycznych sprawa była prosta – w przypadku twórczej niemocy literat zawsze mógł liczyć na jedną z muz. Od kiedy jednak Parnas zamknął się na cztery spusty, a pisarze zmuszeni zostali do szukania natchnienia na ziemi, nie wynaleziono dla artysty skuteczniejszego źródła inspiracji niż kobieta. Oto garść wskazówek, jak zająć miejsce w historii literatury, nie narażając się przy tym na niepewny los człowieka pióra.

Paul Auster, jeden z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych amerykańskich pisarzy, znany przede wszystkim z „metafizycznych kryminałów”, specyficznych postmodernistycznych pastiszów powieści noir, popełnił tym razem powieść psychologiczną, traktującą o pamięci, odpowiedzialności i przezwyciężaniu traumy.