„Żaden z tych ludzi nie ma nic ciekawego do powiedzenia i żaden z nich nie potrafi pisać. Nawet pan Kerouac. To nie pisanie. To stukanie w maszynę do pisania” – powiedział o twórcach z kręgu Beat Generation Truman Capote. Coś musi być na rzeczy, bo bardziej żywotna od mocno zdezaktualizowanych dzieł bitników okazała się towarzysząca im barwna legenda.

Rymkiewicz nie jest pisarzem, z którym łatwo się ułożyć. To twórca wybitnie niewygodny, przekorny, ostentacyjny, który dokłada starań, by irytować, drażnić, jątrzyć i wbijać szpile tam, gdzie to najbardziej nieprzyjemne.

Kameralna, legendarny lokal, w którym bywała cała socjeta powojennej Warszawy, Tyrmand popijał wódeczkę, a Hłasko się awanturował, po blisko dwudziestu latach znowu otworzyła swoje podwoje. Wprawdzie czasy już nie te i adres trochę inny (z kamienicy przy Foksal 16 przeniosła się na róg Foksal z Kopernika), ale nazwa i neon się zgadza. Pytanie tylko, czy istnieje jeszcze towarzystwo, które zdoła dorównać legendzie najsłynniejszej peerelowskiej knajpy?

Niezbadane są ścieżki, którymi chadza umysł intelektualisty. Potencjał, jak wiadomo, nie zawsze przekłada się na życiowe sukcesy, a zdarza się, że nadmiar świadomości stoi człowiekowi na przeszkodzie. Literatura zaś zgłębia ten problem nie od dziś – oto dziesięciu bohaterów wykolejonych, których zbyt intensywny namysł sprowadził na egzystencjalne manowce.

Nagroda Nobla rządzi się swoimi prawami. Jakimi? Trudno zgadnąć. Raz przyznaje się ją pisarzowi wybitnemu, innym razem przeciętnemu dramaturgowi. Raz otrzymuje ją polityk, innym razem filozof. Niektórych werdyktów nie sposób zrozumieć. Jeszcze trudniej zrozumieć, dlaczego giganci literatury tej prestiżowej i poniekąd wyznaczającej współczesny kanon nagrody nie otrzymali. Opisaliśmy dla Was dziesięć takich przedziwnych przypadków.