Dziewiętnastowieczna Anglia i Skandynawia. W przestrzeni publicznej dominują bogaci mieszczanie, ze swoją bezwzględną ideologią ciężkiej, sumiennej pracy. Aby złapać oddech w nieustającej pogoni za zmieniającą się gospodarczą koniunkturą, tworzą poza marginesem swojego świata przestrzeń domową, której opiekunką ma być kobieta. Porządek ten sankcjonowany jest przez religię i jej ziemskiego zwierzchnika – królową Angielską Wiktorię. Holenderski reporter Wolf Kielich pokazuje jednak, że i w tej konserwatywnej epoce istniały nietuzinkowe kobiety, które pozostawiły swój ślad w historii nauki.

Istnieją dwa powody, dla których żałuję, że przeczytałam „Lepperiadę” Marcina Kąckiego. Po pierwsze: najgłębsze dno, w jakie osunęła się parę lat temu polska polityka, powróciło do mnie w formie skondensowanej. Po drugie: nie widzę w jego reportażach uzasadnienia, dla którego miałabym wracać wspomnieniami do czasów triumfu Samoobrony. A uważam, że należy napisać, dlaczego warto o tym pamiętać.

Literatura dotycząca okresu stalinizmu nie jest na polskim rynku wydawniczym zjawiskiem wyjątkowym. Nieustanne wznawiane są zarówno literackie świadectwa polskich i rosyjskich autorów opisujące tę epokę, jak i szersze opracowania, m.in. znakomita zbiorowa biografia pisarzy uwiedzionych ideą komunizmu autorstwa Marci Shore, „Kawior i popiół”. Perspektywa obecna w jedynej przetłumaczonej na język polski pracy australijskiej sowietolożki Sheili Fitzpatrick nie pogłębi w żaden sposób wiedzy czytelnika zainteresowanego tym tematem, ale może stanowić przydatną ramę porządkującą znane już historie.

Route 66 nie istnieje. Podejrzliwy czytelnik nie potraktuje tego oświadczenia dosłownie, dopatrując się w nim zabawy myślą popularnego w Polsce filozofa-fatalisty Jeana Baudrillarda.

Jak rozwijać talent w warunkach nieustającej konkurencji i zbiurokratyzowanych reguł przyznawania uznania? Czy pomaganie innym w duchu chrześcijańskiej Caritas nie nosi w sobie znamion pychy i nie poniża beneficjentów? Dlaczego praca zespołowa nie czyni pracowników partnerami ponoszącymi wspólną odpowiedzialność za rozwiązywane problemy? Takie pytania od lat zadaje sobie Richard Sennet w rozpisanej na kilka książek swoistej sztuce życia w nowym kapitalizmie.