Nowe książki Ignacego Karpowicza i Michała Witkowskiego łączy data premiery, popularność ich autorów, która rozbudza oczekiwania krytyki oraz czytelników – i chyba niewiele więcej. Ale dzięki swojemu znaczeniu obie mogą nam sporo powiedzieć o kondycji najnowszej polskiej literatury. O ile nie boimy się o nią zapytać.

W czasach wyraźnej tęsknoty za arcydziełem prozatorskim w Polsce powracający po dłuższej przerwie Paweł Huelle z miejsca nazywany jest wirtuozem i obrońcą niesłabnącej siły literatury. Według tekstów promujących „Śpiewaj ogrody” znajdziemy w tej powieści brawurowe połączenie: medytację nad skomplikowaną przeszłością wielokulturowego Gdańska, traktat o sztuce, kryminalną zagadkę zapomnianej zbrodni, tajemnicę zaginionego rękopisu, poruszający romans na wojennym tle. Ile z zapowiadanej magii faktycznie przeniknęło do tej historii?

Dzieło Gérarda de Nervala okazało się podatne na mniej lub bardziej zawłaszczające interpretacje. Symboliści inspirowali się poezjami z pierwszego okresu twórczości, a Nervalowskie przekłady Heinego były podobno źródłem koncepcji wiersza wolnego. Proust uważał opowiadanie „Sylwia” za arcydzieło odgadujące mechanizmy działania pamięci. Surrealiści zaś sławili „Aurelię” za prekursorskie zastosowanie metody propagowanego przez nich „pisania automatycznego”. Pisma Nervala wydawano już w Polsce kilkakrotnie, ale nigdy dotąd w tak obszernym wyborze i starannej edycji.

Życie Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, wypełnione po brzegi zaskakującymi i sprzecznymi decyzjami, potrzebuje biografa przygotowanego do wielu trudnych rozstrzygnięć. W „Niebezpiecznym poecie” Anna Arno stara się naświetlić sieć kontekstów, w jakie wikłały jej bohatera kolejne epoki, i nie zapomnieć w tym gąszczu o czytelniku, który przede wszystkim chce otrzymać zajmującą opowieść.

Janusz Głowacki, najpopularniejszy gawędziarz we współczesnej literaturze polskiej, nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał okazji, jaka przydarzyła mu się dzięki filmowi „Wałęsa. Człowiek z nadziei”. Współpraca z Andrzejem Wajdą przy tworzeniu scenariusza o tak niewygodnym bohaterze – „pomniku, który niestety wciąż gada” – to przecież temat, który aż się prosi o dopisanie własnych, nie zawsze poprawnych komentarzy, sprostowań i zastrzeżeń.