Grubsze nie oznacza gorszego! Tym bardziej, że za ceglastymi pozycjami stoi powieść nagrodzona Pulitzerem, wiktoriańska historia trzymająca w napięciu aż do ostatniej strony, misternie opisana podróż przez polskie jądro ciemności i... resztę należy doczytać.

Henry James wciąż znany jest w Polsce przede wszystkim amatorom kina. Ekranizacje dzieł takich jak "Plac Waszyngtona" czy "Portret damy" cieszą się dużym uznaniem kinomanów. Sama twórczość autora pozostaje jednak u nas niedoceniana, mimo że na Zachodzie James znajduje się w kanonie twórców przełomu XIX i XX wieku. Przekłady jego tekstów ukazują się w Polsce blisko wiek po publikacji oryginałów. "Bostończyków" nie zalicza się wprawdzie do najważniejszych powieści Jamesa, lecz tak jak pozostałe, zasługuje ona na więcej niż tylko miejsce na półce.

Po niedawnych „Opowieściach nowojorskich” otrzymujemy kolejny zbiór opowiadań słynnego amerykańskiego prozaika. Cztery spośród ponad stu tekstów to siłą rzeczy wybór z wyborów, jednak Henry James pokazuje tutaj niejedno oblicze. Występuje nie tylko w roli bystrego obserwatora środowisk, lecz także w roli ironisty i pisarza melancholicznego.

Henry James uważał „Ambasadorów” za swoje największe osiągnięcie. Doprowadzona do perfekcji technika strumienia świadomości i pogłębiony portret Paryża początku XX wieku sprawiały, że czytelnik miał do czynienia z prawdziwym dziełem sztuki. Po lekturze reedycji polskiego wydania pojawiają się jednak poważne wątpliwości, czy powieść przetrwała próbę czasu.