Jaume Cabré przedstawia spowiedź jednego człowieka, ale także spowiedź całej cywilizacji. Bohater, wyłuskując ze swego życia najróżniejsze momenty, nie opowiada jedynie o świecie sobie współczesnym, lecz wkracza głęboko w przeszłość. Odległe w czasie i przestrzeni wydarzenia zazębiają się w taki sposób, że stają się jednolitą – choć niekoniecznie zamkniętą – całością. Kluczem do niej są osiemnastowieczne skrzypce. Kataloński pisarz jest niezwykle zręcznym narratorem. Epoki splata przy pomocy podobnych fraz, bliźniaczych sytuacji czy motywów postępowania, zakopanych głęboko w życiu większej zbiorowości, zgodnie z mottem do pierwszej części powieści: „Ja będzie niczym”.

Ja rozpada się tutaj na każdym kroku, co już od początku możemy dostrzec w narracji, raz pierwszo-, raz trzecioosobowej, przemieszanej z dialogami, zacierającej granicę pomiędzy fikcją a światem realnym. Ja czasami jawi się jako powtórzenie, skazane na zatracenie w frenetycznym tańcu plemników ścigających komórki, przypadkowych poczęć, śmierci, unicestwienia… Najważniejsze pytanie, jakie zadaje sobie czytelnik wraz z autorem i bohaterem, to pytanie postawione już niejednokrotnie w dziejach kultury europejskiej, ale nadal tak samo istotne, tak samo warte rozważenia: unde malum? Jednak na tym nie kończy się „Wyznaję”, może nawet na tym się nie zaczyna.

Jaume Cabré stworzył powieść genialną, pełną zmian tempa, zawirowań, licznych zwrotów akcji i przepełnioną literackimi pomysłami. To rzecz dla tych, którzy oczekują od literatury czegoś ponad dobrze skrojoną historię (to zresztą również w „Wyznaję” znajdą), pogłębioną o smaczki literackie. Powieść Cabré jest zaproszeniem do dyskusji o tym, co naprawdę istotne. Najistotniejsze.