Perypetie Sary Susanne, Elidy, Hjørdis i Herbjørg tworzą – rozciągający się na cztery pokolenia – obraz kobiety ograniczonej narzuconymi powinnościami i własną fizjologią, tęskniącej za wolnością, stopniowo odkrywającej swoją seksualność, a także duchowe potrzeby. Choć panie różnią się charakterami i podejmują zupełnie inne wybory, łączy je to, że są silne, odporne na niepowodzenia, gotowe na największe poświęcenia w imię uczuć i emocji, jakie nimi kierują, i z podniesioną głową walczą ze wstydem.

Kobiety odgrywają tu wprawdzie główne role, nie jest to jednak powieść, która traktuje jedynie o nich. Autorka porusza się bowiem przede wszystkim wokół stosunków damsko-męskich i rodzinnych, podejmując w „Stuleciu” zagadnienia o dużym ciężarze gatunkowym – tematykę aranżowanych małżeństw, walki z ciężką chorobą, wielodzietności, rodzicielskich zobowiązań czy przemocy w rodzinie. Wassmo, przedstawiając historię swojego rodu, dokonała jednocześnie rozliczenia z trapiącą ją od lat przeszłością, obfitującą w tajemnicze i drastyczne wspomnienia.

O „Stuleciu” śmiało powiedzieć można, że chwyta za gardło nie tylko fabułą, ale i narracją. Wielka w tym zasługa tłumaczenia Ewy Bilińskiej, które jest tak wyśmienite, iż nie sposób go nie docenić. Narracja prowadzona jest z dbałością o najdrobniejsze szczegóły, co sprawia, że każda scena staje się przejmująca, niemalże uchwytna. Język z lekkością i naturalnością oddaje nastroje bohaterów – bywa zarówno subtelny, jak i zaskakująco dosadny, lecz nigdy nie jest nijaki i nużący. Wassmo nie o wszystkim mówi wprost. Zaburzona chronologia każe czekać na finał poszczególnych wątków, trzymając w napięciu aż do samego końca. Gorąco polecam.