Zmiany w wyglądzie bohatera nie zauważa nikt, nawet jego żona. Co więcej – wszyscy twierdzą, że wąsów nigdy nie nosił. To tak jakby rodzina Gregora Samsy nie dostrzegła jego przemiany w robaka. Chociaż dramatyzm obu sytuacji jest nieporównywalny, w istocie trafiamy do historii rodem z „Przemiany” Franza Kafki, przypominamy sobie także „Nos” Mikołaja Gogola.

Powieść rozpoczyna się in medias res, bez żadnego wstępu. Razi niewspółmierność banalnego incydentu i jego konsekwencji. Główny bohater wraz z wąsami traci tożsamość, pamięć i równowagę psychiczną, a jego dotychczasowe życie ulega rozpadowi. Staje się człowiekiem bez właściwości i bez przeszłości. „Wąsy” charakteryzuje odrealnienie – to ciągłe badanie granicy między fikcją a rzeczywistością, zdrowiem psychicznym a szaleństwem, tym, co sprawdzone, a tym, co wyobrażone.

Powieść francuskiego pisarza, reżysera i scenarzysty to umiejętnie poprowadzona proza psycho- czy też patologiczna. Uderza brak spójności, dysonanse – to rzecz trzymająca w napięciu, oparta na niejednoznacznej narracji, która nie pozostawia wyjścia z szeregu wątpliwości i wykluczających się hipotez. Carrère ma niesamowity dar tworzenia klaustrofobicznego nastroju. Czytelnik jest bezradny wobec tego wielkiego, intrygującego niedookreślenia. W dosyć reportażowej narracji pozostaje przepaść tajemnicy.

Fascynująca, dziwna, niepokojąca – te przymiotniki przychodzą na myśl po lekturze „Wąsów”. Historia jest na tyle niejednoznaczna, że chęć rozwikłania zagadki towarzyszy nam do samego końca. Obcujemy z czymś dojmującym, skrytym, niedającym się zwerbalizować. W całej powieści nie ma żadnego punktu, który dałby oparcie i orientację. Zagubieni podobnie jak bohater, uczestniczymy w tej hiperrealistyczno-halucynacyjnej historii i nie znajdujemy z niej drogi wyjścia. Trudno sobie wyobrazić lepszy thriller psychologiczny.