Ten ponad sześćsetstronicowy zbiór powstał z zamiarem pomieszczenia wszystkiego – od wierszy młodzieńczych, po te pisane u schyłku życia. Od form krótkich, po bardzo rozbudowane. Opracowanie utworów musiało być pracą gigantyczną. Dzięki temu możemy jednak – lepiej niż kiedykolwiek wcześniej – obserwować zmiany, którym podlegała twórczość Tymoteusza Karpowicza; śledzić odcienie, jakich nabierały ważne dla niego motywy.

Co szczególnie cenne, ujęto tu również teksty stanowiące różne wersje tych samych utworów – publikacja pozwala nam wręcz zajrzeć pisarzowi przez ramię, podglądać go, kiedy testuje różne „języki”, a także różne rozwiązania formalne.

Ten monumentalny projekt wydawniczy w pewien sposób współgra z monumentalnym projektem pisarskim, który próbował wdrażać Tymoteusz Karpowicz. Nie tylko autor tekstów, ale i ich odbiorca staje się uwikłany – że posłużę się słowami Karpowicza – w „wielką rozprawę, holistyczną bitwę, której stawką jest zobaczenie życia w największej ilości wymiarów, znaków, prawd”.

W taką holistyczną, Karpowiczowską wizję świata idealnie wpisują się utwory stworzone według rygorystycznych zasad, często inspirowanych matematyką. Takie są choćby „funkcje trygonometryczne” – formuła znana nam już przecież z wcześniejszych tomów. Mieści się w niej coś więcej niż poszukiwanie punktów stycznych między językiem a światem liczb. To także niespotykana przygoda ze słowem, udowadniająca raz jeszcze, że Karpowicz zawsze sytuuje nas – by przywołać wiersz „W czytelni bibliotecznej z Szewcem z Efezu” – „między alfą druku a omegą życia”**.

Publikacji pierwszego tomu tego cyklu towarzyszyła debata podporządkowana nieco przewrotnemu pytaniu: Po co nam „Dzieła zebrane” Karpowicza? Ich czwarty tom jest na nie najlepszą odpowiedzią. To on bowiem pozwala zaistnieć utworom, które inaczej pozostawałyby skazane na nieobecność. I przy okazji zaostrza apetyty, bo w kolejce jeszcze dramaty, eseje, listy…