Bohaterów „I dusza moja” tak naprawdę nic nie łączy. Poza Wioletą i Jerzym. Od początku można odnieść jednak wrażenie, że ojcostwo najwyraźniej nie udało się Jerzemu, więc córka planuje udać się w ślady matki i polecieć do Anglii. W jej oczach ojciec jest bezrobotnym nieudacznikiem. Ich relacja jest więc czysto powierzchowna. Poza nimi znajdziemy tutaj młodego policjanta, który trochę inaczej wyobrażał sobie życie w wolnej Polsce, kiedy jeszcze studiował historię, dziennikarza, pragnącego za wszelką cenę nagrać rewelacyjny materiał stanowiący trampolinę w karierze, a także młodą nauczycielkę języka polskiego, której wyobrażenie o pracy w szkole nie wytrzymało starcia z rzeczywistością. Wokół nich wszystkich kręcą się bohaterowie drugoplanowi, równie ważni dla rozwoju akcji i dla tego, co tak naprawdę interesuje Cetnarowskiego. A interesuje go wystawienie bohaterów na próbę. Przetestowanie ich dotychczasowych światopoglądu w sytuacji granicznej. Polska rzeczywistość, o której pisarz opowiada przy okazji, jawi się niczym smutny, zaniedbany ogród. Wypadałoby wreszcie w nim posprzątać, popielić, zasadzić nowe rośliny, a starym przywrócić życie, ale właściwie nikt nie wie, kto miałby się tym zająć. Nawet tragedia, będąca w „I dusza moja” punktem kulminacyjnym, nie przynosi oczyszczenia.

Powieść Cetnarowskiego czytałoby się naprawdę dobrze, gdyby nie kilka małych potknięć. Kardynalnym grzechem prozaika jest bijąca z niektórych sytuacji sztuczność. Widać ją najlepiej w scenach rozgrywających się między nastolatkami. Niby wszystko pięknie, nawet język prawie współczesny, a jednak całość razi brakiem autentyzmu. Drobniejszy defekt, choć także wybijający z czytelniczego rytmu, to efekciarskie frazy, które – niestety – przede wszystkim śmieszą. Gdy bohater próbuje „wyegzorcyzmować” nadchodzący ból głowy lub kiedy czyjeś „serce uderzyło o podstawę czaszki, adrenalina prysnęła na mózg”, a „w żyłach rozlał się ogień”, trudno nie okazywać zdziwienia. Niestety, niezbyt pozytywnego.