„Poezja jest wszystkożerna, używa całego słownika. Nie można nią wbić gwoździa ani nie można nią nakarmić, natomiast ona nas buduje” – mówi Dehnel:

W najnowszym tomie poetyckim Dehnela ujawnia się prawdziwe bogactwo gatunków i języków poetyckich, wielość odwołań do tradycji. Sam poeta przyznaje, że takiej właśnie mnożenie dykcji stanowi jego cel: „Z czasem urósł asortyment dostępnych mi sposobów wypowiadania się w poezji. Chodzi o nienasycenie miejscami, książkami, obrazami, ludźmi. Chciałbym mówić językami ludzi i aniołów, a może i innych gatunków fauny”.

Dehnel wykorzystuje tę różnorodność po to, by opowiadać o obcości każdego języka, o tym, że naszymi relacjami rządzi rozmowa, która zawsze okazuje się dość powierzchowna:

Dlatego właśnie poeta tak często dąży do przełamania tej powierzchowności, zapisuje takie spotkania, w których pod zwykłą wymianą zdań kryje się coś więcej. W „Literaturze”, „Pamięci”, „Roman à clef” chodzi właśnie o takie zderzenie powierzchowności, płytkości towarzyskiego życia i głębszego sensu.

„Języki obce” to także zapis podróży i spotkań – w pociągu, na dworcu, w czasie festiwalu poezji. Setki drobnych sytuacji, które Dehnel wykorzystuje jako materiał do wiersza, pragnąc zapisać moment prawdziwego, głębokiego kontaktu z rzeczywistością. Coraz częściej operuje kontrastem, wyszukuje pęknięcia: w ciągu nocy żółty krzew forsycji obsypuje się kwiatem na parkingu „w tym brzydkim kawałku miasta”, greccy chłopi wykopują w czasie prac archeologicznych posąg rzymskiego efeba, kochanka cesarza Hadriana, sprzedawca pietruszki inwestuje oszczędności w „sekretna nauki orfickie”. Paradoks staje się zasadniczym elementem łączącym różne wiersze, różne cykle z tego tomu.

Także wiersze odwołujące się do kultury, a więc żywioł własny Dehnal, operują tu kontrastem, wywołują niepokój. Tekst inspirowany obrazem Sebastiano del Piombo „Wskrzeszenie Łazarza” dopisuje ironiczny dalszy ciąg do nowotestamentowej historii: „Było z mego wskrzeszenia wiele radości. Ale śmierdzieć nie przestałem. Co robić – jak ktoś cię przywraca do życia, nie wykłócasz się o drobiazgi”. To klasyczne nawiązanie zmienia więc tu zupełnie charakter opowieści, Dehnel opowiada bowiem historię bez happy endu, o osamotnieniu, rozstaniu, nienawiści sióstr.

Dehnel – wybierając zawsze rozumienie tekstu przeciwko skomplikowanej formie wiersza – przemyca bowiem na marginesie sytuacji anegdotycznych jakąś większą, ważniejszą prawdę. Z tomu na tom też coraz częściej sięga po ironię, wybiera pytania bez odpowiedzi, coraz bardziej zwraca się ku powikłaniu.