Marta Podgórnik została nominowana za tom Zawsze wydany przez Biuro Literackie.

Urodzona w 1979 roku. Poetka, krytyk literacki, redaktorka. Laureatka Nagrody im. Jacka Bierezina (1996). Tom Paradiso (2000) nominowano do Paszportu Polityki, Rezydencję surykatek (2011) wyróżniono Nagrodą Literacką Gdynia (2012) i nominowano do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius, Nagrody im. K.I. Gałczyńskiego Orfeusz oraz Nagrody Literackiej Gryfia. Mieszka w Gliwicach.

Tytuł wydaje się paradoksalny, bo wszystko w najnowszym tomiku poetyckim Marty Podgórnik jest nietrwałe. Widać to w nieregularnej, nieusystematyzowanej budowie wierszy, ale i w poruszanej tematyce. Podgórnik opowiada o codzienności i składa jej obraz z pozornych błahostek. Jak stwierdza sama autorka, Zawsze to „studium utraty”, która jednak nie wyznacza końca życia, ale ustanawia jego nową jakość. Największą wartość przedstawia tu twórczość poetycka, której trwałość obiecuje właśnie tytułowe słowo.
Oksymoron
Kochała, kiedy to znaczyło samotność,
lecz skąd ma wiedzieć, czy zniosłaby bliskość?
Kadry suną powoli, oczy są zmęczone.
Światło może się zdarzyć, ale tylko sztuczne.

Przychodziła zziębnięta, zmarznięta na kość,
przemoknięta, ślepa.
Brał ją bez sensu i to było piękne. Dziś, gdyby
miała podać definicję piękna –

Weź zmęczoną, zgorzkniałą, zmokniętą kobietę
i kochaj się z nią, jakby świat się właśnie skończył.
Skończy się, kiedy zaczniesz myśleć o miłości,
co samo w sobie jest oksymoronem.