Paweł Potoroczyn, dyrektor Instytutu Adama Mickiewicza wyjaśnia, dlaczego tak późno debiutował, opowiada o bukolicznym, wiejskim dzieciństwie, wsi jako wielkiej metaforze, sensualności ludzkiego doświadczenia, o nurcie chłopskim, do którego jego powieść (“Ludzka rzecz”) nie przynależy, a także o wpływie Gombrowicza. Mówi także o tym, co nieludzkie, o kłamstwie i strachu; i o roku 1948, kiedy polski kręgosłup został zdewastowany.