Rozbiera Angelę Merkel, uczy Wagnera polskiego, podgląda Kafkę w łazience. Włazi tam, gdzie zwykle biografowie nie zaglądają. Janusz Rudnicki, przeciwnik patosu, odwija z folii wielkości życiorysy pisarzy, polityków czy ich żon, podsuwając pod nos ludzi, nie osiągnięcia. Sam skromnie obwołuje się „Życiorystą”, a nie mistrzem słowa. A mógłby.

 Jeśli przyjąć, że życie to ciągła powtarzalność, czego potrzebuje człowiek, by na moment wznieść się ponad nią? Samotności, podróży, rewolucji? Może bezgranicznej fascynacji sztuką, pięknem, drugim człowiekiem. Może poszukiwanie przełomu nieodłącznie wiąże się z drogą, a odpowiedź przychodzi wraz ze śmiercią. A skoro i historia lubi się powtarzać, śmierć jeszcze raz nadejdzie w Wenecji.

Historia Ameryki przełomu XIX i XX wieku to nie tylko gorączka złota, budowa kolei transkontynentalnej czy zakup Alaski. Dziś na Ellis Island jest całkiem spokojnie, mieści się tam muzeum. Ale jeszcze sto lat temu trafiali tu marzący o lepszym życiu Europejczycy. Jeśli im się nie poszczęściło, ich potomstwo lądowało na ulicy. Co się działo z tymi dziećmi? Wsadzano je w pociąg i rozsyłano po kontynencie, licząc, że znajdzie się na nie chętny. Nikogo nie interesowało, jaki był później los sierot, a zwykle bywał okrutny.

Zdaniem Andrzeja Stasiuka pisarz może mieć w sobie pychę – w końcu potrafi trochę więcej ocalić. Ale w gruncie rzeczy jego praca polega po prostu na sprawnym składaniu liter. Tak przynajmniej twierdził – pewnie nieco kokietując – Sławomir Mrożek. „Rewersami” Konrad Wojtyła zaprasza czytelników do intelektualnej uczty, w której podstawą menu jest niebanalny dialog ze współczesną problematyką literacką na talerzu.