Historia księdza Wekslera-Waszkinela jest opowieścią nieledwie symboliczną, ujawniającą niesłychane splątanie naszej historii i naszej tożsamości. Casus Waszkinela pokazuje, że „żydowskość” jest częścią opowieści o nas samych, i że ilekroć będziemy ją próbować wypierać albo zasypywać, ona wróci i o sobie przypomni.

Pierwsze wydanie „Nikt nie woła”, powieści ukończonej w roku 1957, ukazało się dopiero w 1990 roku w wolnej Polsce. Późno. Tym bardziej, że świadectwo fundamentalnego doświadczenia Józefa Hena mogło stać się bardzo ważną książką dla pokolenia '56 i rodzimej literatury.

Alan Riding pyta, jak francuscy artyści i pisarze zachowywali się w czasie ciemnych lat okupacji. Kreśli obraz, którego największą siłą jest to, że daje pojęcie o niemożności wyznaczenia łatwych granic między tym, co słuszne i zabronione, między lojalnością i zdradą, zostawiając czytelnika w przekonaniu, że ferowanie jednoznacznych wyroków jest dziś niemożliwe.

Z obszernej, kartonowej okładki wielkie litery krzyczą: Jestem miasto. Warszawa. W środku fragment miejskiego centrum, którego topografia zmienia się wraz kolejną stroną-epoką. Ten pomysł o ogromnym potencjale nie został, niestety, w pełni wykorzystany.

Zebrane w tomie wiersze nie zachęcają do ciągłego powrotu. Przyjemna oprawa zaprasza do wnętrza, którego plastyczna wizja rozczarowuje.