Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że autorka zna moje najskrytsze myśli, spisała wszystkie moje rozterki i sytuacje w których bywam bezradna.

W południowo-zachodnich lasach prowincji Ontario, pośród moczarów, narodziła się kanadyjska wiedźma, Alice Munro. Doprawia swoją prozę jakimś magicznym składnikiem, który osładza czytelnikowi jej gorzkie opowieści. Wiedźma wyczarowała już sobie Bookera, a ostatnio nawet Nobla. Nad Wisłę jej zaklęcia docierają z pewnym opóźnieniem. „Dziewczęta i kobiety” możemy przeczytać po 42 latach od czasu ich powstania.

Hubert Urbański polecał zbiór opowiadań Alice Munro „Kocha, lubi, szanuje”.

Kolejny tom opowiadań Alice Munro to czysta przyjemność. Kanadyjka zaskakuje i zachwyca. Pozwala nam rozpłynąć się w uroku swoich opowiadań, zanurzyć się w życiu swoich rodaków, pozostawiając nas jednak z uczuciem niedosytu.

Alice Munro nie poraża rozległą panoramą społeczną. Nie interesują jej szerokie plany, realizuje się za to w detalu. Niczym badacz pochyla się nad pozornie nieistotnymi wydarzeniami, wydobywając z nich ponadczasową głębię.