Ugresić pisze o rewolucji digitalnej oraz kulturze karaoke w sposób szalenie dowcipny; czytając wieczorem ten najnowszy zbiór jej artykułów śmiałam się tak głośno, że bałam się, że sąsiedzi przyjdą mnie pacyfikować.

Jak się ma komunistyczna kultura amatorska, w którą wpisana była idea, że sztuką będą zajmować się wszyscy, do współczesnej kultury internetu, w której każdy tworzy posty na fejsbuku, wystawia fotografie na instagramie czy pisze bloga? Kiedy niewinna zabawa anonimowych ludzi staje się kulturą? Czy pamiętana przez naszych rodziców pocztówka dźwiękowa to pierwowzór karaoke? Czy podarki, które tysiące Jugosłowian wysyłały Ticie, jak np. czapki, kapciuszki dla dzieci, windy, samoloty, kałamarze, wiersze: „Pszczoła ozdobą świata, a Tito naszego świata”, oddział dentystyczny w miniaturze – czy te wszystkie podarki to też nie jest aby zbiorowe karaoke, czyli parodia idola?