Na Zachód od Indii funkcjonują zasadniczo dwa, skrajnie różne od siebie wyobrażenia tego niezwykle zróżnicowanego kraju. Pierwszy to kadry z filmów bollywoodzkich – piękni tancerze i tancerki w kolorowych, zwiewnych strojach, wirują w rytm orientalnych dźwięków, zawsze szczęśliwi i uśmiechnięci. Drugi pochodzi z indyjskich slumsów – ubóstwo, głód, brud i przeludnienie. Szczęśliwie V. S. Naipaul w swojej książce „Indie. Miliony zbuntowanych” sytuuje się poza i ponad takimi stereotypowymi wyobrażeniami. Jego Indie to kraj ludzi w ruchu, ludzi, których potencjał został dopiero co uwolniony. Obserwujemy ich u schyłku lat 80. XX wieku. Rewolucja, która przyniosła niepodległość tej byłej brytyjskiej kolonii, jest dopiero początkiem zmian, jakie następują w społeczeństwie indyjskim, daje impuls do walki o prawa rozmaitym grupom i kastom, dotąd cierpiącym z powodu wykluczenia.

V.S. Naipaul, laureat literackiej Nagrody Nobla z roku 2001, zasłynął osadzonymi w kolonialnych realiach powieściami oraz szeregiem książek z gatunku non-fiction. W jego twórczości reportażowej Indie zajmują szczególne miejsce, poświęcił im aż trzy książki, z których „Miliony zbuntowanych” to ostatnia. Podróże do Indii były dla Naipaula niejako poszukiwaniem utraconej ojczyzny. Pisarz jest potomkiem indyjskich emigrantów, urodził się i wychował w Trynidadzie. Mit Indii jako kraju-matki był jednak w jego rodzinie mocno kultywowany i – już w wieku dojrzałym – prozaik postanowił się z nim zmierzyć. „Musiałem pojechać do Indii, ponieważ nie było nikogo, kto by mi powiedział, jaki jest kraj, z którego przybyli moi dziadkowie”, wyznał w swojej mowie noblowskiej. Stąd książki z „indyjskiej trylogii” Naipaula są dla autora „tak osobiste, tak różne i tak głęboko przeżyte, jakby były powieściami”.

W wywiadzie dla Paris Review Naipaul mówił, że stara się, by jego proza była transparentna, by czytelnik nie musiał się o nią ciągle potykać. „Indie. Miliony zbuntowanych” doprowadzają to założenie do ostateczności. Książka w całości niemalże jest zapisem spotkań i rozmów z rodakami pisarza, ludźmi najróżniejszego pochodzenia i profesji. Te wywiady tak silnie wbudowane są w tkankę tekstu, że czasem można się pogubić w tym, czy to głos pisarza, czy jego interlokutora. Bywa to irytujące, ale z drugiej strony imponuje dokładność, z jaką Naipaul przytacza nieraz bardzo długie rozmowy, zwłaszcza że – jak sam przyznaje – w podróży nigdy nie towarzyszy mu dyktafon. Dzięki temu poznajemy wpływowych polityków i skromnych duchownych, ambitnych scenarzystów filmowych i wyzwolone indyjskie kobiety. Kluczem do zrozumienia Indii są ludzie, zdaje się mówić Naipaul, i pozwala nam ich podglądać przez zasłonę z cienkiego jedwabiu.