Do twórczości Wojaczka nie ma sensu nikogo przekonywać. Autor od lat cieszy się ugruntowaną pozycją wśród licznych fanów, a pozostali nie szczędzą mu krytyki. Tę przepełnioną brutalnością i erotyzmem, skąpaną we krwi i innych wydzielinach, a zarazem bardzo subtelną w opowiadaniu o uczuciach poezję można kochać, nienawidzić albo po prostu jej nie rozumieć. Zbiór wierszy i prozy wydany przez Biuro Literackie nie zaskoczy zatem nikogo, kto zetknął się z twórczością wrocławskiego poety. Dla tych, którzy dopiero chcą się z nią zapoznać, książka stanowi zaś wyczerpujące kompendium – zawiera wiersze ze wszystkich wydanych tomików poetyckich Wojaczka, jak i te spoza zbiorów lub usunięte przez cenzurę, a także prozatorskie „Sanatorium”. Ten ostatni utwór, którego bohaterem jest poeta Piotr Sobecki – alter ego Wojaczka – najbardziej bezpośrednio nawiązuje do burzliwych losów skandalizującego twórcy. Jedyna w jego dorobku powieść wyróżnia się jedynie gatunkowo. Cielesno-metafizyczna tematyka, przesycona metaforyką, wyliczeniami i ekstremalnie długimi, barokowymi zdaniami forma zdecydowanie nawiązują do poetyckiej twórczości autora.

Prawdziwym rarytasem i nowością nawet dla zagorzałych kolekcjonerów publikacji Wojaczka jest faksymilowe wydanie jego brulionu z 1964 roku. Dołączenie do książki czegoś tak osobistego doskonale pasuje do bardzo intymnego i bliskiego ciału tonu twórczości Wojaczka. Fachowo wykonany reprint zeszytu, w którym poeta zapisywał swoje wiersze, pozwala na wgląd w jego proces twórczy. Śledzenie skreśleń, dopisków, alternatywnych wersji zdań i spisywanych naprędce notatek jest fascynującym doświadczeniem czytelniczym.

„Wiersze i proza 1964-1971” to pełna sprzeczności książka, którą trudno się czyta, ale i niełatwo o niej zapomnieć. Przedstawiona przez Rafała Wojaczka skrajnie ponura wizja świata, człowieka i relacji łączących go z innymi ludźmi równie mocno wciąga, co odpycha i dręczy.