Biografia kulturysty, aktora i polityka pokazuje niezmienną prawidłowość. Żeby do czegoś dojść, trzeba zapierniczać. On zapierniczał. Pierwsza praca w wieku 14 lat, zajęcia w szkole przeplatane treningiem na siłowni, i – co może dziwić wrogów kulturystyki – także rozwój intelektualny.

Zaczęło się od zdjęcia w gazecie mistrza Austrii. Kurt Marnul miał wielkie bary i jeszcze większe okulary. Lubił popływać z dziewczynami nad jeziorem, ale lubił również książki. Młody Arnold też tak chciał. Uwierzył, że można być bystrzakiem i siłaczem jednocześnie. Reszta była nieustającą nauką: anatomii, ekonomii, biznesu i życia.

Ta książka też uczy. Pokazuje, że człowiek może znieść każdy ból, a najlepsza recepta na sukces to dyscyplina. Nieprzespana noc nie oznacza wcale, że następnego dnia nie można dać z siebie wszystkiego, a dzień bez jedzenia nie oznacza, że umrze się z głodu.

Brzmi pięknie, ale każdy kij ma dwa końce. „Pamięć absolutna” pokazuje nie tylko drogę do sukcesu człowieka z żelaza, lecz także bardzo niesympatyczną osobowość. Zazdrośnika, który nie umie przegrywać, zarozumialca bez krztyny empatii, człowieka nastawionego tylko na siebie. Cynika, który część zwycięstw uzyskał dzięki, jak sam mówi, psychologicznym gierkom, zmuszając rywali do popełnienia błędu. Wreszcie, niewiernego męża, któremu – poza romansem z gosposią – i tak wiele uszło na sucho.

Tak czy inaczej, biografię czyta się znakomicie. Jak literaturę motywacyjną. A tym, którzy uważają, że Schwarzenegger jest złym aktorem, polecam „Niedosyt” Boba Rafelsona, za który Arnold otrzymał Złotego Globa.