Wydawać by się mogło, że w dziewiętnastowiecznym Krakowie (wielkomiejskim na tle niezamożnej Galicji, a jednocześnie z tęsknotą i zazdrością przyglądającym się cesarskiej stolicy) o prawdziwą sensację trudno. Z relacji Boya wiemy przecież, że miasto żyje od jednej uroczystości religijnej do drugiej, a o biskupach rozmawia się w nim jak gdzie indziej o aktorkach.

Na czereśniową książkę kucharską rzuciłam się niczym żarłacz.

Zadie Smith wyznaje, że zawsze odbierała siebie jako zbyt „rozlazłą, rozwlekłą, gadatliwą i niedookreśloną”, aby umieć zamknąć się w wymagającej formie opowiadania. Jest zupełnie inaczej.

„Fałszywej wadze” początkowo zarzucano wiele. Że fabuła rozdrobniona, że niespójna, że pisarstwo deliryczne. Faktycznie Roth miał się nietęgo; pił okrutnie, co mogło odbić się na jego pracy. Mimo to, a może właśnie dzięki temu, rytm tej niewielkiej objętościowo powieści wciąga tak bardzo, a jej świat uwodzi tak mocno, że czytelnik z trudem go opuszcza, choć przecież śledzi losy ludzi bardzo zwyczajnych. Takich bohaterów codzienności,  w swojej zwyczajności wręcz archetypicznych.

Po wielu latach nieobecności na półkach polskich księgarń, za sprawą wydawnictwa Austeria, ukazały się wznowienia cudownych powieści Josepha Rotha – autora niegdyś równie legendarnego, jak świat, o którym na kartach swoich dzieł opowiadał.