Wszystko, co chcieliście wiedzieć o pracy tłumaczy, a baliście się zapytać.

Dopiero w trzecim miesiącu Dan Brown ze swoim „Inferno” zajął pierwsze miejsce na liście sprzedaży w polskich księgarniach. W innych krajach nie miał takiej konkurencji. Na liście amerykańskiego „Publisher’s Weekly” jest już od 28 tygodni, a w Amazon.com doczekał się już blisko 12 tysięcy recenzji czytelników! U nas Dan Brown przegrywał z Markiem Krajewskim i Joanną Chmielewską, ale w końcu wspiął się na sam szczyt.

„Niektórzy przeciwnicy OuLiPo sądzą, że narzucamy sobie ograniczenia po to, aby utwierdzić się w przekonaniu o słuszności własnych działań, ale prawda jest taka, że nigdy nie możemy być pewni efektu” – mówi Jacques Jouet w rozmowie z Ulą Jankowską. Francuski prozaik, znany u nas dzięki „Dzikusowi” i „Mojemu pięknemu autobusowi”, opowiada między innymi o słynnej grupie literackiej OuLiPo, splocie faktu i fikcji we własnej twórczości i o tym, dlaczego nie wierzy w literaturę europejską.

Nad obydwoma książkami unoszą się te same duchy i słowa z przeszłości (szczególnie zielone i anarchiczne błogosławieństwo Thoreau); obydwa dukty, którymi kroczą autor i autorka pokonywane są niespiesznie. Nawet podtytuły brzmią prawie identycznie: „Opowieści wędrowne” i „Opowieści o wędrówkach” i narracje wiodą nas z miasta w pola, skały, łąki, między drzewa, na pustynie.

Zacznę od osobistego wyznania: nie przepadam za modnymi zapożyczeniami z angielskiego. Są dowodem na twórcze lenistwo i skrzeczą korporacyjnym plastikiem. Czasami wymyślanie polskich określeń kończy się porażką, jak na przykład mlask (i dwumlask) zamiast klików i (dwuklików), nie wspominając o międzymordziu zamiast interfejsu. Czasami rzeczywiście brakuje rodzimego określenia (jak w przypadku franczyzy), ale w większości przypadków angielskie słowo brzmi rzekomo bardziej elegancko niż banalny polski odpowiednik.