Czemu ludzie wciąż chcą czytać o Stevie Jobsie? Czemu próbują się do niego upodabniać? Czy można go nazwać wielkim człowiekiem, przymykając oko na to, jak traktował najbliższych? Wreszcie jak to się stało, że Jobs osiągnął taki sukces? Odpowiedzi można szukać w książce „Nadgryzione jabłko”, autorstwa Chrisann Brennan, wieloletniej partnerki i matki dziecka Steve’a Jobsa, która swoją premierę miała 24 kwietnia.

Celujące dotąd raczej w lotniskowej literaturze gdańskie wydawnictwo Oficynka opublikowało na początku roku „Surogat”, powieść eksperymentalną, pierwszą część z zapowiedzianej przez właścicielkę wydawnictwa Joannę Świetlikowską trylogii, której każda odsłona sygnowana będzie nazwiskiem innego autora. „Surogat” podpisany jest przez Witolda Taumana, a napisany… No właśnie, nie wiadomo przez kogo. „To czołowy polski dziennikarz, który z powodów czysto literackich pragnie zachować anonimowość” – mówi Świetlikowska.

Jeśli to ma być konkurencja dla Harry’ego Pottera, Rowling nie powinna nawet podnosić głowy ze swych laurów – Matt Hidalf odpada w przedbiegach każąc się zastanowić nad praktykami reklamowymi wydawnictw dla dzieci. 

Trochę to może już archaiczne, ale trudno wyobrazić sobie, że dzieci mogłyby nie uwielbiać Astrid Lindgren. A jeszcze trudniej sobie wyobrazić, że kiedy dzieci pisały do niej listy, w których zapewniały o gorącym uwielbieniu dla jej książek, ona na nie odpisywała.

„Jak zareagują czytelnicy?”. Postawione przez speców od PR pytanie, wykorzystane przez wydawcę jako promocyjny haczyk i umieszczone na czwartej stronie okładki najnowszej powieści Jerzego Pilcha, sugeruje wyraźnie, że po lekturze „Zuzy albo czasu oddalenia” czytelnik pozostaje mocno skonfundowany.