Aż przyszła prawdziwa epidemia. „Przyducha” wróciła na świecznik. Mignęła mi kilka razy w social-mediach. Czas kwarantanny, #zostańwdomu, #czytajksiążki. Zerknąłem na regał. Sięgnąłem po różową, rzucającą się w oko książkę. I tak mnie rzuciła, że zostałem z nią na pół dnia, od początku, do końca.

„Przyducha”. Pisana jako dystopia, dziś, po niespełna trzech latach od premiery, to już bardziej profetyczna literatura quasi-faktu. Kwarantanny, braki w sklepach, blokady, kontrole na granicach, obowiązkowe szczepienia, przepustki, media zakrzywiające rzeczywistość na modłę Telewizji Polskiej. A to wszystko, w związku z epidemią grypy, która wybuchła na krakowskim Kazimierzu. Centralny punkt przepływu informacji w odciętym od świata dystrykcie? Klub Piękny Pies na Bożego Ciała (dziś, niewiele dalej, na Placu Wolnica). Robert Makłowicz napisał, że „Przyducha” to „wizja czegoś co może nas czekać”. No i długo nie musieliśmy czekać. Prus opisał świat, w którym szpitale nie przyjmują chorych z ogarniętego epidemią Kazimierza. Do Żabki stoją kolejki, pojawiły się trudności z dostawami. Do tego, by zniknął smog i dało się oddychać, musi zacząć wiać halny. Z bardziej futurystycznych, choć realnych wizji, palenie jest nielegalne, prezerwatywy są reglamentowane, a Houellebecq po „Uległości” wydał dwie powieści, w których wraca myślami do swojego dzieciństwa.