Wydane właśnie „Wieszcze wieszczą”, to nie pierwsze i na pewno nie ostatnie wznowienie klasycznej poezji wierszowanej dla dzieci. W ostatnich latach wydano ponownie m.in. Brzechwę, Tuwima czy Gałczyńskiego. W tym roku przypomniano „Bajkę o carze Sałtanie, o jego synu sławnym i potężnym bohaterze księciu Gwionie Sałtanowiczu i o pięknej księżniczce łabędzicy” (w tomie: „Baśnie rosyjskie. Czarna kura”). Kolejne wydania różnią się tylko wyborem wierszy, ilustracjami i układem graficznym, który decyduję o odpowiedniej sile przyciągania.

W zbiorze „Wieszcze wieszczą” odnajdujemy m.in. „Osła i Psa”, „Psa i Wilka” czy „Przyjaciół” o ciągle aktualnym i uniwersalnym przesłaniu; poezję, która uwrażliwia dziecięcy słuch na rym i rytm, dziwi i zachwyca, który uczy by powiedzieć więcej, mówiąc mniej. Ostatecznie jednak nie wydaje się zamysłem dobrym zebranie wierszy według romantycznego klucza, skoro dwaj pozostali wieszcze – Słowacki i Krasiński – reprezentowani są bardzo skąpo (a Krasiński prawie wcale).

Zebrane w tomie poezje nie iskrzą na nowo i nie zachęcają do ciągłego powrotu. Przyjemna twarda, poręczna oprawa zaprasza do wnętrza, którego plastyczna wizja rozczarowuje; proste „przekłady” strof Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego na język ilustracji nie zaskakują i nie wywołują emocji. Nie wspomagają odbioru, nie wchodzą w szczególną relację ze słowem, pozostając przysłowiowym kwiatkiem do kożucha.

Podtytuł „najpiękniejsze wiersze dla dzieci” byłby może bardziej adekwatny dla antologii poezji, z której rodzice i ich pociechy czerpaliby pełnymi garściami. Należy się oczywiście cieszyć, że wydawcy ciągle dostrzegają walory poznawcze poezji dla dzieci i decydują się ją – wbrew ogólnym trendom – wznawiać. Wydanie jednak kilku wierszy w nieciekawej szacie graficznej nie jest niestety tym, czego oczekują czytelnicy.