Akcja najnowszej powieści Chmielewskiej rozgrywa się – podobnie jak perypetie bohaterów „Lesia” – w środowisku pracowników biura projektowego, które działa prężnie, niepomne ograniczeń, jakie przynosi szalejący, także w branży budowlanej, kryzys. Zamiast kryzysu szaleją tutaj namiętności – pożądanie, miłość, zazdrość, zdrada i pragnienie zemsty.

Erotyczne perypetie bohaterów wybijają się w „Krwawej zemście” na pierwszy plan. Sprawczynią zamieszania staje się Emilka, zwana złośliwie – przede wszystkim przez zainteresowane jej poczynaniami kobiety – Kręcidupcią. Ten „artystyczny pseudonim” mówi właściwie wszystko o sposobie uwodzenia, jaki owa niewiasta stosuje wobec otaczających ją mężczyzn, najczęściej żonatych. Przedmiotem tytułowej zemsty staje się właśnie Emilka, a tak naprawdę – pewna część jej ciała… To ją próbują „uszkodzić” bohaterki, którym odebrała mężów i potencjalnych kochanków.

W „Krwawej zemście” znaleźć można wszystko, do czego Chmielewska przyzwyczaiła swoich czytelników i wielbicieli. W centrum wydarzeń znajdują się dwie przyjaciółki, które nie tylko plotkują i toczą długie (czasami: zbyt długie) dysputy, lecz także wypijają sporo różnych trunków. One także – jak to u Chmielewskiej najczęściej bywa – okazują się silniejsze i mądrzejsze od mężczyzn. Styl utworu skrzy się znanym dobrze poczuciem humoru, napięcie dawkowane jest już od prologu powieści (choć później nieco słabnie), a obserwacje psychologiczne dotyczące relacji męsko-damskich okazują się nie tylko dowcipne, lecz także trafne. Fabułę „Krwawej zemsty” spina klamra, podkreślająca walory kompozycyjne utworu.

I właśnie w tych walorach tkwi pewien problem… Dotyczy on nie tyle powtarzalności motywów, co pewnej przewidywalności związanej z konstrukcją postaci, ich językiem i dialogami. A może – jak twierdził nieoceniony inżynier Mamoń – najbardziej podoba nam się to, co już znamy? Mimo to „Krwawa zemsta” sprawdza się świetnie jako rozrywka na długie zimowe wieczory. I może niczego więcej wymagać od niej nie trzeba…