„Kiedy spotykają się bankierzy, rozmawia się o sztuce. Kiedy spotykają się artyści, rozmawia się o pieniądzach” – powiedział Oscar Wilde. Wprawdzie i bankierzy dyskutują już tylko o mamonie, ale jeśli chodzi o pisarzy – słowa autora „Portretu Doriana Greya” są aktualne jak nigdy. A ponieważ żyjemy w czasach ogólnej nadprodukcji i tłok na literackim Parnasie jest potworny, artystowski duch musi iść często na ugodę z rynkiem. Jeśli się jednak sprzedawać, trzeba to robić odpowiednio. Oto kilka porad dla tych, którym marzy się napisanie bestsellera.

O Cormacku McCarthym do niedawna mówiono, że jest najlepszym spośród nieznanych pisarzy amerykańskich. Dziś to już nieprawda – obok Philipa Rotha wymienia się go jako najpoważniejszego amerykańskiego kandydata do Nobla.

„Tak jakby w miłości mogło się wybierać, tak jakby to nie był piorun, który strzela w ciebie i zostawia cię zwęglonego na środku patio. […] Nie wybiera się Beatrycze. Nie wybiera się Julii. Nie wybierasz ulewy, która zmoczy cię do suchej nitki, gdy wracasz z koncertu” – napisał Julio Cortazar w „Grze w klasy”, swojej Wielkiej Księdze. I nie wybierasz książek, które cię uwiodą – należałoby pewnie dodać.

„Człowiekowi, który oddaje się całkowicie twórczości literackiej, niepotrzebne są uczucia, kobiety, dzieci, on nie ma serca, tylko mózg” - zauważył Edmund de Goncourt. Historia poucza nas jednak, że instytucja małżeństwa przysłużyła się literaturze solidnie, a życiowe partnerki pisarzy nie jeden raz odrywały role cichych, choć nie zawsze pozytywnych, bohaterek literatury.

Losy Cormaca McCarthy’ego to historia literackiego wskrzeszenia z umarłych. Wydany w 1985 roku „Krwawy południk” sprzedał się pierwotnie w ilości dwóch i pół tysiąca egzemplarzy – dwie dekady później został uznany przez „New York Times” za jedną z dwudziestu najwybitniejszych powieści ostatniego ćwierćwiecza, a słynny krytyk Harold Bloom zaliczył jej autora do grona czterech najważniejszych amerykańskich prozaików współczesnych (u boku Thomasa Pynchona, Dona DeLillo i Philipa Rotha). Ale to Oprah Winfrey, celebrytka snobująca się na intelektualistkę, uczyniła z McCarthy’ego gwiazdę pierwszej wielkości. Zachwyciwszy się „Drogą”, nakłoniła autora do wystąpienia w swoim show.