O związkach między literaturą i kinem można by pewnie napisać wiele grubych tomów. I niekoniecznie trzeba by się skupiać na próbach odpowiedzi na, popularne w moich czasach licealnych pytanie, co było lepsze: książka czy film (pamiętam zresztą, że wtedy często uważaliśmy, że jednak książka i ciekaw jestem czy dla dzisiejszych licealistów to w ogóle jest temat do rozmowy).

Można chyba powiedzieć, że to oddzielny gatunek. Książkowe wywiady-rzeki. Ostatnie lata, by pozostać w klimacie wodnym, przyniosły prawdziwą powódź tego rodzaju publikacji.

„Żyliśmy w czasach, w których Adam Michnik wybornie znał się na poezji” – powiada Marcin Świetlicki w „Wierszu dla Zbigniewa Herberta (dedykowanym Wisławie Szymborskiej)”. I kiedy czytam eseje Barbary Toruńczyk poświęcone relacjom literatury z polityką, te ironiczne uwagi dźwięczą mi w uszach.

Ten pan już nie żyje, ale nadal jest aktualny – zauważył kiedyś pewien DJ, puszczając piosenkę Freddie’ego Mercury’ego. Było to w czasach, kiedy nikomu jeszcze się nie śniło, że nieboszczycy mogą nagrywać płyty (niektórzy po śmierci wydali ich zresztą więcej niż za życia, np. raper Tupac) czy pisać książki.

Andrzej Bobkowski rośnie. Z roku na rok. Pisarz, o którym jeszcze 20 lat temu mało kto w Polsce słyszał, dziś uznany został za jednego z najwybitniejszych prozaików XX wieku. Jak najbardziej słusznie. Ponieważ Andrzej Bobkowski był jednym z najwybitniejszych prozaików poprzedniego stulecia.